Het is met veel vreugde dat ik
dit verhaal, wat hoort bij “Stem van de wijk”, met jullie kan delen.
Persoonlijk vind ik het verhaal van Daniel erg mooi. Een verhaal met veel
moeilijkheden, maar ook veel overwinningen.
Daniel is geboren in São Paulo,
heeft in Bahia gewoond en leeft zo’n 16 jaar in dezelfde wijk als wij, Cafezal.
Hij woont alleen met zijn vader, want zijn moeder is overleden bij het baren
van haar tweede zoon. Zijn vader heeft jaren geleden een ongeluk gehad. Hij had
een speciale behandeling nodig, daardoor moesten ze verhuizen naar Belo
Horizonte. Daniel is een van de vele jongens die deel heeft genomen aan een van
de groepen van Luzeiro. We zijn erg blij om alles wat hij heeft bereikt en wat
hij nog bereiken kan.
Dus hier is dan: Daniel.
Kelly: Daniel vertel
ons iets over je verhaal.
Daniel: Mijn jeugd
was goed. Toen ik verhuisde naar Belo Horizonte was ik vijftien jaar oud. Ik
hoorde dat er een project in de wijk was, Luzeiro. In die tijd noemde iedereen
het nog anders, namelijk Jan (dat is de naam van de man die Luzeiro heeft
opgericht. Tot aan de dag van vandaag zijn er nog veel mensen die Luzeiro, Jan
noemen). In die tijd was Osvaldo de leider van het huis. Hij zag mij
voetballen, vond dat ik het goed deed en vroeg of ik misschien mee wil doen aan
een van de groepen. Ik heb drie jaar mee kunnen draaien hier op Luzeiro, maar
daarna moest ik van de groep af aangezien ik 18 was. Osvaldo vroeg mij,
aangezien ik niet studeerde en ook geen werk had, om bij het project te werken.
Ik heb hier 4 jaar gewerkt. Daarna ging ik werk zoeken, nu werk ik een jaar bij
het project “Escola Integrada” (Geïntegreerde School).
Kelly: Hoe was het
voor jou om mee te doen aan zo’n project? Denk jij dat dit je heeft geholpen in
je leven?
Daniel: Ja! Dankzij
dit project heb ik veel dingen kunnen verkrijgen in mijn leven, zoals mijn
huis. Ik werkte hier en maakte handwerken van hout. Daarmee heb ik best wat
geld kunnen verdienen. Ik gaf het geld aan mijn vader en hij bewaarde het,
zodat we het later zouden kunnen gebruiken. Vandaag de dag doe ik dat nog
steeds. Van mijn salaris houd ik een deel en de rest geef ik aan mijn vader, om
de spullen te kopen die we nodig hebben, zoals een nieuwe bank, of andere
spullen voor in huis. Ik heb altijd bestellingen gehad voor mijn houtwerken.
Veel mensen wilden mijn spullen kopen. Ik liet ze hier op Luzeiro
tentoonstellen waardoor veel mensen het zagen en bij mij bestelden.
Kelly: Hoe heb je
deze werken van hout leren maken?
Daniel: Osvaldo heeft
het me geleerd, in de tijd dat ik hier meedraaide met de groepen. In het begin
vond ik het niet zo leuk, ik wilde alleen maar voetballen. Maar daarna, toen ik
zag hoe andere jongens het deden, begon ik het ook leuk te vinden. Ik heb heel
veel verkocht! Mijn werken zijn nu overal ter wereld, in landen als Nederland,
England en Japan. Met het geld heb ik het huis kunnen kopen waar ik nu nog in
woon. Mijn vader was toen ook aan het sparen. Toen we het huis kochten hadden
we 1 verdieping. Inmiddels hebben we kunnen uitbreiden naar 3! De eerste verhuren
we, de tweede is waar we echt wonen en de derde is voor mijn vader, om voor
zijn vogeltjes te zorgen. Hij is nu met pensioen en hij houdt heel veel van
vogels.
Kelly: Dus de tijd
die je hier hebt doorgebracht is goed voor je geweest?
Daniel: Zeker weten! Het
was heel goed. Ik herinner me de voetbalwedstrijden en de olympische spelen
waar ik altijd aan mee deed hier op Luzeiro. Dit zijn nog steeds dingen waar ik
met vreugde op terug kijk.
Kelly: Vertel me over
je verhaal met voetbal. Vandaag de dag hoor ik nog steeds mensen praten over
dat jij echt zo’n getalenteerde speler was.
Daniel: Ik houd heel veel van voetbal en ben ook
van kinds af aan best goed geweest. Als mensen me zagen spelen vergleken ze me
met beroemde spelers, ze gaven me zelfs bijnamen van voetbalspelers. Ik heb het
toen wel geprobeerd, ik heb wat tests gedaan bij Cruzeiro, Atlético en América
(3 goede Braziliaanse teams), maar ik was niet door.
(Zelfs Tijs heeft altijd al
gezegd dat hij nooit iemand heeft zien voetballen als Daniel. Zijn talent was
echt wel zichtbaar!)
Kelly: Waarom was je niet door bij de verschillende
tests?
Daniel: Ik had in die tijd niet een coach of
iemand die me met het voetballen kon helpen. Als ik dat wel had gehad, had ik
vandaag de dag denk ik wel een voetbal speler kunnen zijn.
Kelly: Wat vind je daar
dan van?
Daniel: Nou, ik geloof dat het Gods plan was. Als
het niet is gebeurd zoals ik het wilde, dan is het omdat God andere plannen
voor me heeft. Hij heeft alles in Zijn
handen.
Kelly: Maar jij werkt nog steeds met sport toch?
Daniel: Ja, ik ben aangewezen als sportbegeleider
van het project “Geïntegreerde school”. Ik vind het werk echt heel leuk, want
ik houd van werken met kinderen en tieners en daarnaast houd ik natuurlijk van
sporten.
Kelly: Wat is je reden om met de kinderen en tieners te
werken juist met sport?
Daniel: Ik geloof dat sport nieuw perspectief
kan geven in een kinds leven. Er gebeuren zoveel verkeerde dingen om ons heen.
Als de kinderen zich kunnen focussen op sporten, haalt dat de focus op al de
verkeerde dingen weg.
Kelly: Ik heb gehoord dat je een toelatingstoets had
gedaan, deze hebt gehaald, maar toch niet kon gaan studeren. Hoe is dit gegaan?
Daniel: Ik had inderdaad de toelatingstest voor
de opleiding sport gedaan en ik was had het gehaald. Toen ik die toets ging
maken was ik niet zo enthousiast. Ik dacht dat ik het niet zou halen, omdat ik
te weinig wist. Het was drie jaar geleden dat ik was gestopt met school. Ik heb
toen de hele toets gemaakt en liet de opstel voor het laatst. Ik ben daar nooit
echt gek op geweest. Maar toen ik begon met schrijven, had ik veel ideeën en
mijn opstel was zo klaar. Na een paar dagen kwamen mensen me feliciteren dat ik
het had gehaald en de toets als aller best had gemaakt! Maar in die tijd had ik
geen werk en dus geen inkomsten. Ik kon mijn studie niet betalen, dus kon ik
jammer genoeg niet gaan studeren.
Kelly: En nu, wat is je volgende stap?
Daniel: Ik ga die toelatingstoets weer maken! Ik
heb nu werk, dus ik kan het betalen. Ik ga gewoon weer de zelfde studie
proberen. En dan hopen dat ik het weer haal!
Kelly: Jij wil echt voor sport gaan?
Daniel: Ja heel graag. Ik wil gymlessen gaan
geven op scholen.
Kelly: Denk jij erover na om te werken bij een goed
doel in een arme wijk?
Daniel: Ja. Het kan hier zijn, maar ook in een
wijk, die ik nog niet ken. Ik wil graag werken bij goede doelen. Kinderen
helpen, zoals ik zelf ook ben geholpen vroeger.
Kelly: Hoe zie jij onze wijk?
Daniel: Ik word altijd een beetje verdrietig, er
gebeuren zoveel verkeerde dingen. Ik zie jongens die zichzelf helemaal
verliezen in de drugswereld. Ik weet niet wat er precies moet veranderen om de
kinderen uit die wereld te halen. Ik woon hier al heel lang en ik heb inmiddels
al veel jongens gekend die hun levens kwijt zijn geraakt aan drugs. Er zijn er
maar weinig die de goede weg kiezen. Ik denk dat dit een van de ergste dingen
is die hier gebeuren. Ik denk dat deze jongens echt hulp van anderen nodig
hebben, om nieuw perspectief te krijgen in hun levens. Maar het is ook niet zo
slecht. We hebben natuurlijk plekken zoals Luzeiro en ik heb vrienden om me
heen, ik heb niets te klagen. Als je niet afdwaalt is dit een goede plek om te
wonen.
Kelly: Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?
Daniel: Studeren, werken, trouwen, een familie
starten. Maar dat laatste is meer verre toekomst. Nu wil ik studeren en werken.
Kelly: Nou, we zijn bijna klaar. Wil je nog iets zeggen
voor mensen die dit interview lezen?
Daniel: Ja. Onze wijk is niet zoals vele denken,
alleen geweld. Er zijn ook veel goede dingen hier.
