Daniel

Het is met veel vreugde dat ik dit verhaal, wat hoort bij “Stem van de wijk”, met jullie kan delen. Persoonlijk vind ik het verhaal van Daniel erg mooi. Een verhaal met veel moeilijkheden, maar ook veel overwinningen.

Daniel is geboren in São Paulo, heeft in Bahia gewoond en leeft zo’n 16 jaar in dezelfde wijk als wij, Cafezal. Hij woont alleen met zijn vader, want zijn moeder is overleden bij het baren van haar tweede zoon. Zijn vader heeft jaren geleden een ongeluk gehad. Hij had een speciale behandeling nodig, daardoor moesten ze verhuizen naar Belo Horizonte. Daniel is een van de vele jongens die deel heeft genomen aan een van de groepen van Luzeiro. We zijn erg blij om alles wat hij heeft bereikt en wat hij nog bereiken kan.

Dus hier is dan: Daniel.

Kelly: Daniel vertel ons iets over je verhaal.

Daniel: Mijn jeugd was goed. Toen ik verhuisde naar Belo Horizonte was ik vijftien jaar oud. Ik hoorde dat er een project in de wijk was, Luzeiro. In die tijd noemde iedereen het nog anders, namelijk Jan (dat is de naam van de man die Luzeiro heeft opgericht. Tot aan de dag van vandaag zijn er nog veel mensen die Luzeiro, Jan noemen). In die tijd was Osvaldo de leider van het huis. Hij zag mij voetballen, vond dat ik het goed deed en vroeg of ik misschien mee wil doen aan een van de groepen. Ik heb drie jaar mee kunnen draaien hier op Luzeiro, maar daarna moest ik van de groep af aangezien ik 18 was. Osvaldo vroeg mij, aangezien ik niet studeerde en ook geen werk had, om bij het project te werken. Ik heb hier 4 jaar gewerkt. Daarna ging ik werk zoeken, nu werk ik een jaar bij het project “Escola Integrada” (Geïntegreerde School).

Kelly: Hoe was het voor jou om mee te doen aan zo’n project? Denk jij dat dit je heeft geholpen in je leven?

Daniel: Ja! Dankzij dit project heb ik veel dingen kunnen verkrijgen in mijn leven, zoals mijn huis. Ik werkte hier en maakte handwerken van hout. Daarmee heb ik best wat geld kunnen verdienen. Ik gaf het geld aan mijn vader en hij bewaarde het, zodat we het later zouden kunnen gebruiken. Vandaag de dag doe ik dat nog steeds. Van mijn salaris houd ik een deel en de rest geef ik aan mijn vader, om de spullen te kopen die we nodig hebben, zoals een nieuwe bank, of andere spullen voor in huis. Ik heb altijd bestellingen gehad voor mijn houtwerken. Veel mensen wilden mijn spullen kopen. Ik liet ze hier op Luzeiro tentoonstellen waardoor veel mensen het zagen en bij mij bestelden.

Kelly: Hoe heb je deze werken van hout leren maken?

Daniel: Osvaldo heeft het me geleerd, in de tijd dat ik hier meedraaide met de groepen. In het begin vond ik het niet zo leuk, ik wilde alleen maar voetballen. Maar daarna, toen ik zag hoe andere jongens het deden, begon ik het ook leuk te vinden. Ik heb heel veel verkocht! Mijn werken zijn nu overal ter wereld, in landen als Nederland, England en Japan. Met het geld heb ik het huis kunnen kopen waar ik nu nog in woon. Mijn vader was toen ook aan het sparen. Toen we het huis kochten hadden we 1 verdieping. Inmiddels hebben we kunnen uitbreiden naar 3! De eerste verhuren we, de tweede is waar we echt wonen en de derde is voor mijn vader, om voor zijn vogeltjes te zorgen. Hij is nu met pensioen en hij houdt heel veel van vogels.

Kelly: Dus de tijd die je hier hebt doorgebracht is goed voor je geweest?

Daniel: Zeker weten! Het was heel goed. Ik herinner me de voetbalwedstrijden en de olympische spelen waar ik altijd aan mee deed hier op Luzeiro. Dit zijn nog steeds dingen waar ik met vreugde op terug kijk.

Kelly: Vertel me over je verhaal met voetbal. Vandaag de dag hoor ik nog steeds mensen praten over dat jij echt zo’n getalenteerde speler was.

Daniel: Ik houd heel veel van voetbal en ben ook van kinds af aan best goed geweest. Als mensen me zagen spelen vergleken ze me met beroemde spelers, ze gaven me zelfs bijnamen van voetbalspelers. Ik heb het toen wel geprobeerd, ik heb wat tests gedaan bij Cruzeiro, Atlético en América (3 goede Braziliaanse teams), maar ik was niet door.

(Zelfs Tijs heeft altijd al gezegd dat hij nooit iemand heeft zien voetballen als Daniel. Zijn talent was echt wel zichtbaar!)

Kelly: Waarom was je niet door bij de verschillende tests?

Daniel: Ik had in die tijd niet een coach of iemand die me met het voetballen kon helpen. Als ik dat wel had gehad, had ik vandaag de dag denk ik wel een voetbal speler kunnen zijn.

Kelly: Wat vind je daar dan van?

Daniel: Nou, ik geloof dat het Gods plan was. Als het niet is gebeurd zoals ik het wilde, dan is het omdat God andere plannen voor me heeft.  Hij heeft alles in Zijn handen.

Kelly: Maar jij werkt nog steeds met sport toch?

Daniel: Ja, ik ben aangewezen als sportbegeleider van het project “Geïntegreerde school”. Ik vind het werk echt heel leuk, want ik houd van werken met kinderen en tieners en daarnaast houd ik natuurlijk van sporten.

Kelly: Wat is je reden om met de kinderen en tieners te werken juist met sport?

Daniel: Ik geloof dat sport nieuw perspectief kan geven in een kinds leven. Er gebeuren zoveel verkeerde dingen om ons heen. Als de kinderen zich kunnen focussen op sporten, haalt dat de focus op al de verkeerde dingen weg.

Kelly: Ik heb gehoord dat je een toelatingstoets had gedaan, deze hebt gehaald, maar toch niet kon gaan studeren. Hoe is dit gegaan?

Daniel: Ik had inderdaad de toelatingstest voor de opleiding sport gedaan en ik was had het gehaald. Toen ik die toets ging maken was ik niet zo enthousiast. Ik dacht dat ik het niet zou halen, omdat ik te weinig wist. Het was drie jaar geleden dat ik was gestopt met school. Ik heb toen de hele toets gemaakt en liet de opstel voor het laatst. Ik ben daar nooit echt gek op geweest. Maar toen ik begon met schrijven, had ik veel ideeën en mijn opstel was zo klaar. Na een paar dagen kwamen mensen me feliciteren dat ik het had gehaald en de toets als aller best had gemaakt! Maar in die tijd had ik geen werk en dus geen inkomsten. Ik kon mijn studie niet betalen, dus kon ik jammer genoeg niet gaan studeren.

Kelly: En nu, wat is je volgende stap?

Daniel: Ik ga die toelatingstoets weer maken! Ik heb nu werk, dus ik kan het betalen. Ik ga gewoon weer de zelfde studie proberen. En dan hopen dat ik het weer haal!

Kelly: Jij wil echt voor sport gaan?

Daniel: Ja heel graag. Ik wil gymlessen gaan geven op scholen.

Kelly: Denk jij erover na om te werken bij een goed doel in een arme wijk?

Daniel: Ja. Het kan hier zijn, maar ook in een wijk, die ik nog niet ken. Ik wil graag werken bij goede doelen. Kinderen helpen, zoals ik zelf ook ben geholpen vroeger.

Kelly: Hoe zie jij onze wijk?

Daniel: Ik word altijd een beetje verdrietig, er gebeuren zoveel verkeerde dingen. Ik zie jongens die zichzelf helemaal verliezen in de drugswereld. Ik weet niet wat er precies moet veranderen om de kinderen uit die wereld te halen. Ik woon hier al heel lang en ik heb inmiddels al veel jongens gekend die hun levens kwijt zijn geraakt aan drugs. Er zijn er maar weinig die de goede weg kiezen. Ik denk dat dit een van de ergste dingen is die hier gebeuren. Ik denk dat deze jongens echt hulp van anderen nodig hebben, om nieuw perspectief te krijgen in hun levens. Maar het is ook niet zo slecht. We hebben natuurlijk plekken zoals Luzeiro en ik heb vrienden om me heen, ik heb niets te klagen. Als je niet afdwaalt is dit een goede plek om te wonen.

Kelly: Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?  

Daniel: Studeren, werken, trouwen, een familie starten. Maar dat laatste is meer verre toekomst. Nu wil ik studeren en werken.

Kelly: Nou, we zijn bijna klaar. Wil je nog iets zeggen voor mensen die dit interview lezen?

Daniel: Ja. Onze wijk is niet zoals vele denken, alleen geweld. Er zijn ook veel goede dingen hier.

Daarnaast wil ik ook de mensen bedanken die me hebben geholpen, veel kansen hebben gegeven en me mee hebben laten draaien bij Luzeiro. Heel erg bedankt.