Beste mensen,
Laat ik eens een keer met de deur in huis
vallen: Na een tijd nadenken en peinzen hebben we de knoop doorgehakt: we komen
naar Nederland. We hebben ondertussen ruim 7 jaar (als we de DTS meetellen) aan
zendingswerk gedaan en hebben ontzettend genoten van de vele prachtige dingen
die we hebben zien gebeuren en de steentjes die wij eraan hebben mogen bijdragen,
maar we zien dat onze tijd in dit werk afgelopen is. Zoals er zo mooi in het
Bijbelboek Prediker geschreven staat: Voor alles is er een vastgestelde tijd
(Pd. 3:1). Zo ervaren wij het ook. Onze tijd hier is voorbij gegaan en het is
goed.
Laat ik proberen het uit te leggen. Al enige
tijd hebben we het er samen over gehad hoe lang we in de zending zouden blijven
en steeds werd het duidelijker dat deze tijd afliep.
Zoals jullie weten zijn we eind vorig jaar
officieel van zendingsorganisatie veranderd. We hadden toen zeer duidelijk het
gevoel dat onze tijd bij Jeugd met een Opdracht afgelopen was, en dat het tijd
was verder te gaan. L’Abri was een goede en logische stap waar we erg gelukkig
mee waren en waar we sindsdien verder hebben mogen groeien en leren. We konden
mensen laten zien wat het leven met God inhoudt en mochten mensen op weg helpen
in hun geloof. Het is een fantastische tijd geweest en we hebben er van genoten
en God heel duidelijk aan het werk gezien.
Het was echter vanaf het begin duidelijk dat
we nog geen vaste staf waren en vooralsnog in een proefperiode zaten. We zouden hier in juni een officieel gesprek over hebben met de leiding van L’Abri om samen verder te denken. Net hiervoor kreeg
L’Abri echter te horen dat ze binnenkort het huis waar de organisatie nu in
gevestigd is, in moeten leveren. Dat is sowieso al heel wat, maar zeker voor
het werk van L’Abri is het huis zeer
belangrijk. Het hele idee ervan is dat mensen in een (t)huis ontvangen worden
en zo in een omgeving van gastvrijheid en liefde Gods liefde kunnen ervaren.
Dit was dus een schok voor ons allen want dit
verandert de hele planning voor de toekomst en de activiteiten die L’Abri
heeft. Voor ons had het de meeste
directe gevolgen. Omdat wij nog niet bij het vaste team horen, werd ons verteld
dat dit betekent dat we niet kunnen blijven omdat de organisatie, met een
verhuizing op het oog, de structuur gewoon niet heeft om er naast het
leidersechtpaar nog een stel bij te hebben.
Voor ons was het natuurlijk een schok. In
zekere zin reken je er toch op dat alles gewoon goed zal lopen en dat we gewoon
zouden kunnen blijven. Toch zagen we de bui al wel een beetje hangen toen we
hoorden dat L’Abri zou moeten verhuizen.
Dus eigenlijk waren we er wel iets op voorbereid toen we het te horen
kregen.
Maar voor ons heeft dit natuurlijk gelijk
gevolgen. We hoeven niet per direct te vertrekken. De leiding is blij met onze
werkkracht, maar het is ons wel duidelijk dat er geen toekomst in zit en we dus
aan onze volgende stappen zouden moeten gaan denken.
Hier zijn we dus enkele weken druk mee bezig
geweest in gebed, gedachten en samen met onze Thuis Front Commissie. Zodoende
hebben we besloten en ervaren dat het tijd is om het zendingsveld te verlaten
en terug naar Nederland te gaan.
Natuurlijk weten en begrijpen we dat hier veel
bij komt kijken. Het is geen gemakkelijk proces. Alleen al het komen van Kelly
naar Nederland. Om te beginnen met het visumproces moet ik (Tijs) in Nederland
zijn en een jaarcontract hebben voor een baan, met een zeker salaris. Kelly
moet die tijd in Brazilië wachten tot het visum rond is. Pas als Kelly haar
visum heeft en in Nederland is, kan ik kijken hoe ik mijn studie kan
voortzetten of een andere studie kan beginnen. Verder weten we dat het proces
om te wennen in Nederland en de taal te leren voor Kelly moeilijk zullen zijn. Zeker in het begin.
Toch zien we zeer duidelijk dat er in Nederland meer opties zijn dan dat er hier
in Brazilië zouden zijn.
We hebben er vrede over en Kelly is al druk
Nederlands aan het leren voor de inburgeringstest die ze zal moeten maken voor
haar visum. Het blijft natuurlijk een hele grote stap en we zullen er veel
steun voor nodig hebben.
In Christus,
Tijs en Kelly van den Brink
Geen opmerkingen:
Een reactie posten