Nieuwsbrief Augustus

Hallo allemaal!

Vandaag hebben we twee nieuwtjes.
Ten eerste nemen we afscheid van dit weblog om onze nieuwe website te beginnen! Ten tweede staat onze augustus nieuwsbrief al klaar voor het downloaden.
Dus kijk eens rond op onze site en download de nieuwsbrief: www.tijskelly.nl

Groeten en veel leesplezier,

Tijs en Kelly

Daniel

Het is met veel vreugde dat ik dit verhaal, wat hoort bij “Stem van de wijk”, met jullie kan delen. Persoonlijk vind ik het verhaal van Daniel erg mooi. Een verhaal met veel moeilijkheden, maar ook veel overwinningen.

Daniel is geboren in São Paulo, heeft in Bahia gewoond en leeft zo’n 16 jaar in dezelfde wijk als wij, Cafezal. Hij woont alleen met zijn vader, want zijn moeder is overleden bij het baren van haar tweede zoon. Zijn vader heeft jaren geleden een ongeluk gehad. Hij had een speciale behandeling nodig, daardoor moesten ze verhuizen naar Belo Horizonte. Daniel is een van de vele jongens die deel heeft genomen aan een van de groepen van Luzeiro. We zijn erg blij om alles wat hij heeft bereikt en wat hij nog bereiken kan.

Dus hier is dan: Daniel.

Kelly: Daniel vertel ons iets over je verhaal.

Daniel: Mijn jeugd was goed. Toen ik verhuisde naar Belo Horizonte was ik vijftien jaar oud. Ik hoorde dat er een project in de wijk was, Luzeiro. In die tijd noemde iedereen het nog anders, namelijk Jan (dat is de naam van de man die Luzeiro heeft opgericht. Tot aan de dag van vandaag zijn er nog veel mensen die Luzeiro, Jan noemen). In die tijd was Osvaldo de leider van het huis. Hij zag mij voetballen, vond dat ik het goed deed en vroeg of ik misschien mee wil doen aan een van de groepen. Ik heb drie jaar mee kunnen draaien hier op Luzeiro, maar daarna moest ik van de groep af aangezien ik 18 was. Osvaldo vroeg mij, aangezien ik niet studeerde en ook geen werk had, om bij het project te werken. Ik heb hier 4 jaar gewerkt. Daarna ging ik werk zoeken, nu werk ik een jaar bij het project “Escola Integrada” (Geïntegreerde School).

Kelly: Hoe was het voor jou om mee te doen aan zo’n project? Denk jij dat dit je heeft geholpen in je leven?

Daniel: Ja! Dankzij dit project heb ik veel dingen kunnen verkrijgen in mijn leven, zoals mijn huis. Ik werkte hier en maakte handwerken van hout. Daarmee heb ik best wat geld kunnen verdienen. Ik gaf het geld aan mijn vader en hij bewaarde het, zodat we het later zouden kunnen gebruiken. Vandaag de dag doe ik dat nog steeds. Van mijn salaris houd ik een deel en de rest geef ik aan mijn vader, om de spullen te kopen die we nodig hebben, zoals een nieuwe bank, of andere spullen voor in huis. Ik heb altijd bestellingen gehad voor mijn houtwerken. Veel mensen wilden mijn spullen kopen. Ik liet ze hier op Luzeiro tentoonstellen waardoor veel mensen het zagen en bij mij bestelden.

Kelly: Hoe heb je deze werken van hout leren maken?

Daniel: Osvaldo heeft het me geleerd, in de tijd dat ik hier meedraaide met de groepen. In het begin vond ik het niet zo leuk, ik wilde alleen maar voetballen. Maar daarna, toen ik zag hoe andere jongens het deden, begon ik het ook leuk te vinden. Ik heb heel veel verkocht! Mijn werken zijn nu overal ter wereld, in landen als Nederland, England en Japan. Met het geld heb ik het huis kunnen kopen waar ik nu nog in woon. Mijn vader was toen ook aan het sparen. Toen we het huis kochten hadden we 1 verdieping. Inmiddels hebben we kunnen uitbreiden naar 3! De eerste verhuren we, de tweede is waar we echt wonen en de derde is voor mijn vader, om voor zijn vogeltjes te zorgen. Hij is nu met pensioen en hij houdt heel veel van vogels.

Kelly: Dus de tijd die je hier hebt doorgebracht is goed voor je geweest?

Daniel: Zeker weten! Het was heel goed. Ik herinner me de voetbalwedstrijden en de olympische spelen waar ik altijd aan mee deed hier op Luzeiro. Dit zijn nog steeds dingen waar ik met vreugde op terug kijk.

Kelly: Vertel me over je verhaal met voetbal. Vandaag de dag hoor ik nog steeds mensen praten over dat jij echt zo’n getalenteerde speler was.

Daniel: Ik houd heel veel van voetbal en ben ook van kinds af aan best goed geweest. Als mensen me zagen spelen vergleken ze me met beroemde spelers, ze gaven me zelfs bijnamen van voetbalspelers. Ik heb het toen wel geprobeerd, ik heb wat tests gedaan bij Cruzeiro, Atlético en América (3 goede Braziliaanse teams), maar ik was niet door.

(Zelfs Tijs heeft altijd al gezegd dat hij nooit iemand heeft zien voetballen als Daniel. Zijn talent was echt wel zichtbaar!)

Kelly: Waarom was je niet door bij de verschillende tests?

Daniel: Ik had in die tijd niet een coach of iemand die me met het voetballen kon helpen. Als ik dat wel had gehad, had ik vandaag de dag denk ik wel een voetbal speler kunnen zijn.

Kelly: Wat vind je daar dan van?

Daniel: Nou, ik geloof dat het Gods plan was. Als het niet is gebeurd zoals ik het wilde, dan is het omdat God andere plannen voor me heeft.  Hij heeft alles in Zijn handen.

Kelly: Maar jij werkt nog steeds met sport toch?

Daniel: Ja, ik ben aangewezen als sportbegeleider van het project “Geïntegreerde school”. Ik vind het werk echt heel leuk, want ik houd van werken met kinderen en tieners en daarnaast houd ik natuurlijk van sporten.

Kelly: Wat is je reden om met de kinderen en tieners te werken juist met sport?

Daniel: Ik geloof dat sport nieuw perspectief kan geven in een kinds leven. Er gebeuren zoveel verkeerde dingen om ons heen. Als de kinderen zich kunnen focussen op sporten, haalt dat de focus op al de verkeerde dingen weg.

Kelly: Ik heb gehoord dat je een toelatingstoets had gedaan, deze hebt gehaald, maar toch niet kon gaan studeren. Hoe is dit gegaan?

Daniel: Ik had inderdaad de toelatingstest voor de opleiding sport gedaan en ik was had het gehaald. Toen ik die toets ging maken was ik niet zo enthousiast. Ik dacht dat ik het niet zou halen, omdat ik te weinig wist. Het was drie jaar geleden dat ik was gestopt met school. Ik heb toen de hele toets gemaakt en liet de opstel voor het laatst. Ik ben daar nooit echt gek op geweest. Maar toen ik begon met schrijven, had ik veel ideeën en mijn opstel was zo klaar. Na een paar dagen kwamen mensen me feliciteren dat ik het had gehaald en de toets als aller best had gemaakt! Maar in die tijd had ik geen werk en dus geen inkomsten. Ik kon mijn studie niet betalen, dus kon ik jammer genoeg niet gaan studeren.

Kelly: En nu, wat is je volgende stap?

Daniel: Ik ga die toelatingstoets weer maken! Ik heb nu werk, dus ik kan het betalen. Ik ga gewoon weer de zelfde studie proberen. En dan hopen dat ik het weer haal!

Kelly: Jij wil echt voor sport gaan?

Daniel: Ja heel graag. Ik wil gymlessen gaan geven op scholen.

Kelly: Denk jij erover na om te werken bij een goed doel in een arme wijk?

Daniel: Ja. Het kan hier zijn, maar ook in een wijk, die ik nog niet ken. Ik wil graag werken bij goede doelen. Kinderen helpen, zoals ik zelf ook ben geholpen vroeger.

Kelly: Hoe zie jij onze wijk?

Daniel: Ik word altijd een beetje verdrietig, er gebeuren zoveel verkeerde dingen. Ik zie jongens die zichzelf helemaal verliezen in de drugswereld. Ik weet niet wat er precies moet veranderen om de kinderen uit die wereld te halen. Ik woon hier al heel lang en ik heb inmiddels al veel jongens gekend die hun levens kwijt zijn geraakt aan drugs. Er zijn er maar weinig die de goede weg kiezen. Ik denk dat dit een van de ergste dingen is die hier gebeuren. Ik denk dat deze jongens echt hulp van anderen nodig hebben, om nieuw perspectief te krijgen in hun levens. Maar het is ook niet zo slecht. We hebben natuurlijk plekken zoals Luzeiro en ik heb vrienden om me heen, ik heb niets te klagen. Als je niet afdwaalt is dit een goede plek om te wonen.

Kelly: Wat zijn jouw plannen voor de toekomst?  

Daniel: Studeren, werken, trouwen, een familie starten. Maar dat laatste is meer verre toekomst. Nu wil ik studeren en werken.

Kelly: Nou, we zijn bijna klaar. Wil je nog iets zeggen voor mensen die dit interview lezen?

Daniel: Ja. Onze wijk is niet zoals vele denken, alleen geweld. Er zijn ook veel goede dingen hier.

Daarnaast wil ik ook de mensen bedanken die me hebben geholpen, veel kansen hebben gegeven en me mee hebben laten draaien bij Luzeiro. Heel erg bedankt.

Nieuwsbrief

Hier onze nieuwsbrief. Veel lees plezier!

 http://www.4shared.com/office/690vWrAg/nieuwsbrief_mei.html

Dromen

Een korte video over ons werk hier die een tijdje terug gemaakt is door een kerk die druk met ons bibliotheek project bezig is. Maar er zijn prachtige beelden te zien van het werk hier en een klein beetje te horen over de dromen van de kinderen. Kijk mee!

Supermaan

Een paar dagen geleden scheen er hier een: ‘supermaan’. De maan was veel groter en scheen vele malen feller dan normaal. Toen ik hiervan hoorde, pakte ik natuurlijk gelijk mijn camera en ik bereidde mij voor om dit moment vast te leggen. Hieronder kunnen jullie de foto’s zien die ik van deze ‘supermaan’ genomen heb boven onze geliefde sloppenwijk!

Geniet ervan!

Luzeiro – 20 jaar in de favela Cafezal!

Eind april is de 20^ste verjaardag van Luzeiro gevierd. Het was een groot feest, waar medewerkers, mensen die het project steunen, mensen uit de wijk en vrienden samen konden vieren wat God allemaal heeft gedaan door dit werk heen. De organisatieteam bestond uit medewerkers, studenten van de FCD, familie van de studenten en medewerkers uit andere huizen van YWAM. Zo’n feest voorbereiden is veel werk: er moest veel eten worden gemaakt, spelletjes worden klaar gezet en het huis moest worden versierd. Alle hulp was dus welkom.

Ongeveer 200 mensen hebben deel genomen aan dit feest. Hele families zijn gekomen en hebben het goed naar hun zin gehad met alle spelletjes en lekker eten. Zelfs de volwassenen deden mee met de spelletjes en hebben er ook erg van genoten. Het idee van het feest was, dat juist de mensen uit de wijk zouden komen om deze belangrijke dag met ons te vieren. In deze 20 jaar zijn er veel mensen naar Luzeiro gekomen en deze zijn ook erg gezegend door het werk. Zowel de mensen uit de wijk als de medewerkers en vrijwilligers zijn erg veranderd door het werk.

We bidden dat God Zijn wil en Zijn werk blijft doen hier op Luzeiro en in de wijk Cafezal. We weten dat veel mensen hard hebben gewerkt om dit huis te maken wat het vandaag is, maar natuurlijk is de enige echte verantwoordelijke voor al de zegeningen, de groei, de veranderede levens en alles wat er is gebeurd door dit werk heen, God! We zijn Hem dankbaar voor deze 20 jaar waar Hij de deuren van Luzeiro open heeft gehouden. 

De video hebben we tijdens het feest laten zien, en laat getuigenissen zien van mensen die hier wonen, en foto's van ons grote feest:

Aan het eind van het feest vertelde Felipe, de leider van Luzeiro, dat de reden van de bestaan van dit huis is dat God zoveel van ieder persoon van de sloppenwijk houdt en dat Hij een plan heeft voor hun levens. Felipe ging ook voor in gebed, wat gevolgd werd door ‘parabéns pra você’ (lang zal ze leven) wat gezongen werd door alle aanwezigen. Zoals gebruikelijk was er ook bij dit verjaardagsfeestje, aan het eind een heerlijk stuk taart voor iedereen.

Iedereen ging naar huis, blij dat ze deel hadden genomen aan dit leuke feest en dankbaar voor het 20 jarig bestaan van Luzeiro.

Een fotoshoot van een huisje

Kelly heeft haar creativiteit weer eens flink gebruikt!

Jongenskamp!

Rond een uur of 9, als ik begin te werken, staan er al meerdere jongens voor de poort. ‘Wanneer begint het nou?’ Vragen ze ongeduldig. Met enige moeite lukt het me ze ervan te overtuigen dat het echt pas om 3 uur begint en dat ze er niet eerder in mogen. Ja, want voor 25 jongens was het afgelopen week een droomweek. Al vaak hebben we de kinderen hier horen zeggen hoe graag ze wel niet op Luzeiro zouden willen wonen, en nu hadden deze jongens de kans om hier 6 dagen op kamp te komen. Ze waren er helemaal ondersteboven van. Zeker op de eerste dag was het duidelijk dat ze nauwelijks wisten waar ze zouden beginnen…  Sommige renden naar het zwembad. Anderen hadden al een bal te pakken en renden rond op het sportveld. Weer anderen zaten in de speeltuin… Het was heel gezellig druk. Natuurlijk waren er ook serieuze momenten bij, met een kort woord, of een tijdje zingen maar de jongens genoten met volle teugen. De eerste avond konden we ze nog tot in de kleine uurtjes horen spoken, terwijl ze al lang op bed moesten liggen, maar dat hoort natuurlijk bij en kamp. Het was jammer dat het flink regende tijdens de week en dus moesten ze zich ook vaak binnen weten te vermaken, met spelletjes als Uno, maar ook dat ging erg goed. Op zondagochtend keken we met zijn allen enthousiast naar de wedstrijd tussen de spaanse club FC Barcelona en het Braziliaanse Santos. De jongens wisten allemaal wel wie hun favoriet was, Neymar, de grote belofte van het Braziliaanse voetbal. Jammer genoeg voor ze won Barcelona, maar ze hebben er van genoten.

Voor ons was dit de laatste activiteit in 2011, en ondertussen is 2012 al begonnen. We wensen u een gelukkig en gezegend nieuw jaar toe!