Drie oude vrouwen

Er zijn van die dagen, dat je zeker weet dat je iemand gaat helpen, iets doen voor je naaste, de wereld veranderen met je goedheid en etc... Vandaag was het zo'n dag. Maar de les van vandaag is dat ik veel meer geholpen werd dan geholpen heb.
Ik heb al wel eens eerder geschreven dat visites in de wijk altijd weer een les voor me zijn. Vandaag gingen we op bezoek bij drie vrouwen: Sebastiana, Maria en Conceição. Drie vrouwen met heel verschillende levensverhalen, maar die me allemaal belangrijke lessen hebben geleerd

Het eerste bezoekje: Mevrouw Sebastiana

Dona Sebastiana está no final dos seus sessenta anos, começando seus setenta. Ela tem um câncer no rosto e os médicos dizem que ela está em fase terminal. Chegamos na casa dela e a encontramos deitada na cama. Uma gaze cobria o parte do seu rosto afetada pelo cancer, na camiseta dela podíamos ver uma grande mancha de sangue. Pudemos sentir o mau cheiro assim que chegamos no quarto.

Mevrouw Sebastiana is ergens aan het eind van de zestig, begin zeventig,jaar oud. Ze heeft kanker op haar gezicht en de dokter hebben haar afgeschreven. Toen we aankwamen lag ze op bed. Er zat verband om het gedeelte van haar gezicht waar de kanker op zat en op haar blouse zat en grote vlek bloed. Ook roken we de stank van de ontsteking zodra we de kamer inkwamen. We begonnen te praten en, tot mijn verbazing, had die zwakke vrouw in bed het grootste geloof dat ik ooit gezien heb. Ze is haar hoop niet kwijt, maakt plannen voor de toekomst en spreekt de hele tijd over God. Ze gelooft dat er een wonder zal gebeuren. Iemand vroeg haar: "Wat geeft je de hoop dat je genezen zult worden?" En ze antwoorde: "Omdat ik in God geloof, en in Zijn Woord, en daar staat geschreven dat wat we in geloof vragen, Hij het ons zal geven. Ik geloof in God." Ik geef toe dat dat erg krachtig is, koment van dat kleine, zwakke en zieke vrouwtje. Toen we voor gingen bidden sprak God tot me met een vraag: "Waarom durf je niet te bidden voor een wonder?" Ineens zag ik in hoe klein mijn geloof was... Ik keek naar dat vrouwtje, haar ogen dicht geknepen en aandachtig luisterend naar ons gebed, en er werd iets wakker in me. Mijn geloof. Ineens zag ik hoe groot God is. Ja, Hij kan wonderen doen! Dus begon ik te bidden voor genezing in het leven van die vrouw. Met geloof is alles mogelijk. En iedereen in die kamer werd gevuld met vreugde. Terwijl we baden werd de kamer gevuld met hoop, vreugde en geloof, door de zekerheid dat God er bij ons was.

Tweede bezoekje, Mevrouw Maria

Mevrouw Maria is 80 jaar oud en woont met 2 kleinkinderen en een achterkleinkind. Het kleine huisje, met een dak vol gaten, is vol met liefde. Ze straald liefde uit door haar, door de leeftijd, vermoeide ogen. Ze sprak met zo'n blijdschap over haar geloof in Jezus. Er is niets dat haar doet opgeven van haar liefde voor de Heer. Het is een erg lieve vrouw, en om de zin zegt ze iets als: God is prachtig! God is goed!

Al is ze al 80 jaar oud, zorgt ze overdag voor 4 kinderen om zo bij te dragen aan de kosten van het huis. Ze helpt haar familie en voed haar kleinkinderen op.

Het huisje waar ze in wonen is ontzettend klein. Ze zei dat, als het regent (en dat doet het ontzettend veel, kijk maar naar de situatie in Rio de Janeiro), het hele huisje vol water stroomt. Ik vroeg me af waarom ze de hoop niet verliest. Het enige mogelijke antwoord is: haar liefde voor Jezus. Haar levensverhaal is bemoedigend. Terwijl ze uit zou moeten rusten, werkt ze gewoon door om haar kleinkinderen op te voeden. Wat een liefde! Prachtig!

Derde bezoekje, Mevrouw Conceição.

Mevrouw Conceição heeft een prachtige glimlach die haar hele gezicht doet schijnen. Ze heeft een longontsteking achter de rug en probeert weer op de been te komen. haar lichaam is zwak door jaren alcohol en drugsverslaving. Het enige waar ze het over had was haar zoon in de gevangenis. Eigenlijk zou hij al een hele tijd uit de gevangenis gekomen moeten zijn, maar daar heb je een goede advocaat voor nodig. Hij heeft z'n straf al achter de rug, maar blijft gewoon zitten. Toen we gingen bidden liet ze ons een brief zien die net vandaag aangekomen was. Ze zei dat ze de brief zou lezen zodra we vertrokken waren. Tijdens het gebed hield ze de brief met al haar kracht tegen haar hart aan, haar ogen dichtgeknepen, alsof ze met al haar kracht probeerde te geloven in een wonder, een nieuw begin voor haar zoon.  
Na al deze avonturen gingen we weer naar huis.Maar, anders dan andere keren als ik me bijna ziek voelde na de bezoekjes afgelegd te hebben, moe en depressief, kwam ik dit keer thuis vol met hoop, geloof en vreugde. God heeft deze drie vrouwen gebruikt om me belangrijke lessen te leren. De belangrijkste was geloof te hebben, al is de situatie moeilijk. Waar halen deze vrouwen de kracht vandaan om door hun lijden te gaan? Het antwoord is dat: "De vreugde des Heeren onze kracht is".

Ik, die toen ik mijn huis uitliep dacht dat ik iemand zou helpen, werd geholpen. God gebruikt de kleine dingen om ons heen om ons belangrijke lessen te leren. Ik kan Hem alleen maar danken voor de kans die Hij me geeft om zulke prachtige mensen te leren kennen, al zal de wereld hun namen nooit kennen. Anonieme helden die dagelijks moeten vechten om te overleven... Ik kijk tegen ze op. Aan God mijn dank.

Kelly (vertaald door Tijs)