Ik was het nieuws aan het lezen en ineens kwam het nieuws tegen over de oudste vrouw in Soedan, die ging stemmen voor de belangrijke beslissing waar haar land voor staat. Maar toen ik de fotos zag deed ze me denken aan een stokoud vrouwtje hier uit de wijk. "Oma Lidia" noemen ze haar. Ze is ergens midden in de 80, dus nog veel jonger dan Rebecca Kadi Loburang Dinduch, de vrouw in Soedan. Maar is, voor onze wijk, ongeveer net zo belangrijk als dit vrouwtje.
Toen ik haar een paar jaar geleden leerde kennen was ze een van de leiders van de buurtvereniging van een groot gedeelte van de wijk, en was ze een van de meest actieve politieke figuren hier. In alle vergaderingen was ze te vinden. Ze heeft kinderen en kleinkinderen, die opgegroeid zijn en een goed leven hebben. Haar kleinzoon heeft biologie gestudeert aan een plaatselijke universiteit en heeft onderzoek gedaan in Angola - Afrika. Vol trots vertelde ze er verhalen over. Ongeveer anderhalf jaar geleden heeft "Oma Lidia" een hersenbloeding gehad, en komt ze haar huisje niet meer uit. We bidden dat ze zich nog zal kunnen herstellen...
Vaak vragen mensen ons, zijn jullie niet te jong om dit soort werk te doen, om je jeugd op te geven, je zou moeten studeren en geld verdienen. Maar dan denk ik aan dit soort mensen, die, al zijn ze zo oud, alles blijven doen om een verschil uit te maken in de wereld. Nee, je bent nooit te jong of te oud om iets te doen. Als we zulke mensen zien, en ze leren kennen dan is ons excuus niets meer waard. Nee, we doen nooit genoeg. Er is altijd meer te doen. Laten we leren van de fantastische mensen om ons heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten