31 december

Jaarwisseling... Oliebollen en appelflappen, met poedersuiker natuurlijk, vrienden en/of familie bij elkaar, vuurwerk... Maar nee, hier hebben ze geen oliebollen of appelflappen, en ook doen we dit jaar niet aan vuurwerk, en dus sta ik er even bij stil wat oud en nieuw werkelijk is.

Voor mij is oudjaarsdag een dag van terugkijken op een jaar dat weer voorbij (gevlogen) is. Een dag om dankbaar te zijn dat de Heer ons weer een jaar gespaart en gezegend heeft. Dat het ons in niets ontbroken is. Dat we gezond zijn, etc.

Ook dat het met ons werk op Luzeiro zo goed gegaan is dit jaar, dat ons werk zich steeds meer uitbreid door de wijk, dat we steeds meer kinderen en volwassenen kunnen bereiken met de liefde van de Here Jezus. Ook hebben we dit jaar de eerste Foundations in Community Development school gehad, en ook dat is een groot succes geweest. We hebben fantastische mensen leren kennen, die op fantastische manieren werken aan het uitbreiden van het Koninkrijk van God, in Brazilie en wereldwijd.

Ook mochten we groeien in ons werk, en kregen we meer functies in de structuur van de basis. Voor ons is het een grote eer om ook daar de Heer te mogen dienen, en te helpen de hele basis draaiende te houden.

Ook konden we dit jaar een tijd in Nederland doorbrengen, waar we familie, vrienden en kerk weer terug mochten zien. Ook leerden we ontzettend veel mensen kennen en hebben we genoten van elk moment bij jullie.

En persoonlijk mochten we weer een jaar groeien in ons huwelijk, naar elkaar toe, elkaar beter leren kennen, elke dag weer. Ook mochten we weer groeien in onze relatie met God en Hem beter leren kennen.

Natuurlijk zijn er ook trieste momenten geweest, als het overlijden van twee kinderen die we kenden aan de problemen van de wijk (geweld en slechte structuur). Jongens die momenteel in de drugshandel zitten en die we goed kennen. Meisjes die zwanger raakten al zijn ze nog maar 14 of 15.

31 december is een dag om na te denken, en alles op een rijtje te zetten, en God op m´n knieen te danken voor alles wat Hij heeft gedaan. Een dag om, na alles op een rijtje te zetten zeker te weten dat we volgend jaar door willen gaan, om meer te doen voor Hem en degene die lijden om ons heen. Maar dat is eigenlijk alweer een onderwerp voor morgen...

31 december, voor ons, dankdag!

Bezoekjes, altijd leerzaam

Een tijdje terug schreef Kelly deze tekst over een paar bezoekjes bij familie uit de sloppenwijk.

Ik kwam net thuis van een visite, em moet schrijven. Ten eerste om mijn gedachten en emoties op een rijtje te zetten, en, ten tweede, om de wereld (of beter gezegd de mensen die onze blog lezen) te vertellen wat we hier zien en beleven.

Maar, om te beginnen zal ik eerst wat vertellen over een huis waar we gisteren op bezoek geweest zijn. Het is een huis waar ik al eens eerder op bezoek was geweest, en ik kende het verhaal van de mensen die daar onder dat dak overleefden al een beetje. Een “sufferd” (volgens de moeder) van een vader, de moederer en een heleboel kinderen (9). De vader is erg afwezig, ik heb hem nog nooit gezien, maar ik hoor alleen negatieve dingen over hem. De moeder heft al een hele tijd het gezag over haar kinderen verloren. Ze doen wat ze maar willen, er is helemaal geen respect. Ook aan de moeders kant is er geen enkel teken van liefde, geen positieve woorden, niets. Geen enkel teken van interesse in de moeder voor haar kinderen.

De moeder verteld altijd het zelfde verhaal: ze is ziek geweest, spuugt bloed uit, en heeft meerdere gezondheidsproblemen, “maar het gaat al beter”, zegt ze dan. Ik ben geen dokter, maar als het waar zou zijn dat ze alles heeft wat ze zegt dat ze heeft dan zou ze of in het ziekenhuis liggen, of al lang overleden zijn. Maar nee hoor, ze is springlevend, en drinkt haar jenever lekker door. En van de grootste problemen in deze familie is dat de jongste dochter, 6 jaar oud, nooit geregistreerd is, en (ook) daarom niet naar school gaat. Ze zou dolgraag naar school willen, maar dat kan niet want ze bestaat voor de wet niet. De uitelg voor zo’n situatie? De vader is te lui om te gaan en de moeder wild at de vader het doet. Em met dat “spelletje”gaan ze de dagen door, terwijl het kleine meisje met de gekrulde haren em de grote bruine ogen eigenlijk nog steeds niet “bestaat”.

Gedurende nos bezoekje hoorde ik de kinderen ruzie maken om een gebakken ei. Het was 3:00 uur ‘s middags in de brandende zon van Belo Horizonte, en ze warmden wat rijst en bonen op om de honger te stillen. Het leek er even op dat het op klappen uit zou lope nom 1 miezerig eitje. Even later kwam het kleine maisje de keuken uit met een bordje met wat rijst, een paar bonen en een klein stukje ei. Ik heb nog steeds geen woorden voor mijn gevoelens op dat moment. Toen we vertrokken zagen we erg veel mensen drugs gebruiken. Ze zaten gewoon op de stoep, te niksen.

Ik kijk ze in de ogen en zie geen hoop meer.

De dag erna gingen we op bezoek bij een gezin dat het huis kwijt geraakt was door de regen. Het huis, dat al lang niet al te best was, hield het niet vol met de harde regen en storte in. We danken de Heer dat niemand zich bezeerd heft. Ze wonen momentel in een opvanghuis van de overheid. We reden meer dan een half uur Rond om het adres eindelijk te vinden. Toen we aankwamen deed het me erg denken aan een film. Je weet wel, die vluchtelingen kampen die je alleen in de film ziet? Zo zag het er ongeveer uit. Een hele boel mensen lagen rond hun “huisjes”, em deden niets. Eindelijk kwamen we Elza* (*niet haar ware naam) tegen, en ze nodigde on suit binnen te komen in haar nieuwe, tijdelijke huisje, waar ze, met de andere 8 mensen die deel uit maken van haar gezin, woont. Joyce, die al een tijdje met dit gezin werkt, Wilde het met Elza hebben over het opbouwen van haar huisje, want samen met andere projecten in de wijken willen we dat doen. Maar we willen wel dat Elza en haar gezin meehelpen met het bouwwerk, en niet het idee krijgen dat ze alles maar zomaar krijgen.

Eerst leek ze er niet veel voor te voelen, maar uiteindelijk stemde ze toe. Het was vreemd dat ze, om de 5 minuten, opstond en wegliep naar de keuken en even later weer terug kwam. Maar even later roken we wat er aan de hand was, ze liep de keuken in om gauw een paar slokken sterke drank te nemen. Aan het eind van het gesprek was ze er al niet echt meer bij. Het was een erg trieste situatie. Kleren, overal op de vloer, vieze borden met etensresten er tussen, vliegen, rommel, kinderen, alles maar door elkaar. Nergens hoop of vreugde… Voor mij is het moeilijk thuis te komen na zo’n situatie te zien. Het doet me pijn te zien en in te denken dat het hun leven is. Dag in en dag uit, elke dag. Tot op het moment date r geen hoop meer over is. Ze wachten en hopen maar dat ze iets zullen krijgen en zo OVERleven ze (want dit is geen leven).

Ik weet dat God situaties kan veranderen, en dat Hij alleen een ware verandering in een leven kan brengen. En daar blijf ik in geloven. Maar hoe kunnen deze mensen dat zien? Hoe kun je hun gedachten en geloofssysteem veranderen? Em dan merk je ineens dat theorieen, alles wat jê bestudeert hebt, alle boeken die je gelezen hebt zo weinig zijn.

Mijn gebed is dat God leven mag brengen in de vallei van droge botten en hoop mag geven aan deze gezinnen. Ik bid ook voor hoop voor mijzelf. Dat te midden van dit verdriet, lijden en armoede, mijn ogen gericht mogen zijn op “het Koninkrijk van God, em Zijn gerechtigheid”, de God van de armen em lijdende, de Almachtige God die verder em dieper gaat dan de situaties die wij zien...

Transculturele ervaring in het zuiden van Brazilie

Gisteren had ik een interessante ervaring. Ik was het boek “Pollution and the death of man” van Francis Schaeffer aan het lezen. Het is een erg goed boek, dat gaat over de noodzaak om, als christenen, te werken voor de bescherming em het behoud van de natuur. Zijn argument is dat God de schepper van alles is, en dat alles voor Hem belangrijk is. Dus, als ik zeg dat ik Hem liefheb, dan moet ik, uit liefde voor Hem, me inzetten om vor zijn schepping te zorgen zoals dat in het begin bedoeld was (Gen. 1:28-31), en er zo ook van genieten. De zonsondergang, de zang van een vogel, een bloem in het veld, de vruchten aan een boom zijn Zijn schlepping, en hebben daarom

ontzettend veel waarde.

Toen kwam ineens Valter’s broer (Valter is getrouwd met Adriely, Kelly’s zus, en momenteel verblijven we bij hen) binnen met een paar plastic tasjes met vruchten. Hij was naar een dorp ergens in het binnenland geweest en was er vruchten tegengekomen die hij nog nooit eerder gezien had, en dus had hij een paar kilo meegebracht om aan iedereen te laten zijn.

Ze heten “Lichía”. Volgens Kelly hadden we ze in Amsterdam ook bij een fruitstalletje gezien, maar ik kon het me niet herrineren. En zo hebben we deze vruchten uitgeprobeert. Ze zien er een beetje uit als aardbeien, en hebben (vandaar) volgens Valter’s broer ook de bijnaam “Japanse aardbeien”. Het rode er om heen is echter een soort schil, die er af moet halen, daarna komt ere en roze vel, dat er ook afgepeutert moet worden voor dat je het eetbare gedeelte van de vrucht tegen kom.

Het is een lekkere vrucht, de smaak heft iets van groene druiven, en er zit een flinke pit in. Maar wat voor mij zo leuk was aan deze ervaring was dat ik net over de waarde en het belang van de natuur aan het lezen was toen de vrucht ineens verscheen. En daarom had ik een heel andere motivatie in het uitproberen. Het was werkelijk iets nieuws leren kennen in Gods schepping, en daar God dan voor te prijzen.

Er is zoveel in Gods schepping dat we niet kennen, zo veel waar we soms zelfs nog nooit van gehoord hebben. Laten we allen samen werken aan het behoud en herstel van Gods schepping, zodat we de ervaring van iets nieuws uitproberen nog vaak mogen hebben, en ons zo kunnen verwonderen in wie God is!

Ere zij God - Deel 3

En dan uiteindelijk deel 3 van het "Ere zij God", als u de eerste twee posts nog niet gelezen hebt, lees die dan ook: Hier

“In de mensen een welbehagen”

Dat is weer eens van die echte bijbeltaal... De soort verzen waar we, met de moderne Nederlandse taal (ABN, zoals Kelly’s ex-nederlands leraar altijd zei...), weinig mee kunnen, omdat we gewoonweg niet begrijpen wat er nou staat. In de NBG (1951) staat: “Bij mensen des welbehagens”. De Nieuwe Bijbel Vertaling zegt: “voor alle mensen die hij liefheeft.”

Geen van deze vertaling geeft echter precies door wat het griekse woord “eudokia” betekent. Het betekent iets als “genoegen, plezier, voldoening, satisfactie, bestemming (hebben, voor iemand hebben), tederheid”. De engelse KJV versie vertaald het dan ook als “good pleasure (will)”

Het woord “eudokia”, en variaties ervan, komt 9 maal voor in de Bijbel, enkele voorbeelden zijn:

“Want het is God die zowel het willen als het handelen bij u teweegbrengt, omdat het Hem behaagt (eudokia)”. Filipenzen 2:13

“En Hij heeft ons naar zijn wil en verlangen (eudokia) voorbestemd om in Jezus Christus zijn kinderen te worden.” Efeziers 1:5

“Op dat moment begon hij vervuld van de Heilige Geest te juichen en zei: Ik loof U, Vader, Heer van hemel en aarde, omdat U deze dingen voor wijzen en verstandigen hebt verborgen, maar ze aan eenvoudige mensen hebt onthuld. Ja, Vader, zo hebt U gewilt (eudokia)” Lucas 10: 21

Een van de meest gestelde vragen, gedurende onze presentaties in Nederland, is altijd: “Maar denken jullie niet dat het onmogelijk is? Iets te veranderen in een zo grote wijk? Iets te doen aan de problemen van de wijk, van de stad, van het land, van de wereld?”

En dan is dit vers eigenlijk een erg goed antwoord. Ja, we geloven in “vrede op aarde”, de vrede, de “shalom” van God. Maar we geloven er alleen in door dit tweede gedeelte van het vers: “in de mensen een welbehagen.”

Want het betekent dat het Gods wil, Gods verlangen, Gods voldoening en Gods bestemming voor ons allen is. Menselijk gezien is het onmogelijk om aan verandering te denken in een wijk als die van ons. Menselijk gezien is het onmogelijk te denken aan herstel in de vernietigde levens waar we mee werken. Menselijk gezien is het onmogelijk te kijken naar de situatie van de drugshandel en te geloven dat het zal veranderen. Terwijl ik dit zit te schrijven komt Kelly binnen en verteld me een verschrikkelijk verhaal over een familie waar ze op visite is geweest. En ze zegt: “Het enige dat me overeind houd gedurende dit soort visites, is te weten dat God Heerst boven alles...”

Ja, menselijk gezien is het onmogelijk ja, maar we bekijken het niet menselijk, we denken niet menselijk en we geloven niet menselijk in de verandering van deze wijk, van de realiteit. We geloven erin omdat de engelen zongen dat het Zijn wil is, dat het Zijn verlangen is! Hij doet het werk! Hij verandert levens, families, straten, wijken, steden, ja zelfs landen. Het is om Hem, door Hem en voor Hem! En wat kunnen we dan anders dan weer uit te juichen: “Ere zij God!” ?

Dit schrijvend begrijp ik een beetje beter waarom, zo vaak in het nieuwe testament, de schrijver in eens uitbreekt in een loflied voor de Heer (bijv. Rm. 11:33-36; Ef. 1:3-13; Fl. 2:6-11;Kol. 1:13-20). Omdat hij zich dan ineens weer beseft hoe groot en machtig, hoe wijs en krachtig, hoe liefdevol en waarachtig God is. En dan kunnen we gewoon niet anders dan met de engelen meezingen, want dit alles is behaald door het kleine Kindje, geboren in de kribbe, aan het kruis van Golgotha. Het “Ere zij God” is eigenlijk een zichzelf herhalend lied. Het begint met God de eer geven boven alles, daardoor willen we werken aan de “vrede op aarde”, maar dat is onmogelijk voor ons zelf en alleen door Hem kunnen we wat betekenen in de wereld. En als we dat eenmaal doorhebben breken we uit in lofgezang: “Ere zij God, voor alles, in alles, door alles, want Hij brengt vrede (shalom) op aarde, het is Zijn wil!”

Wat een wonder om bij stil te staan gedurende deze dagen...

Ik ga op reis en ik neem mee...

Hallo allemaal,

Vanavond gaan Kelly en ik op reis naar het zuiden (vogeltrek?). We gaan naar de plaats Irati waar Kelly's zus en schoonbroer wonen. Volgens google maps is het 1210 km (meer informatie, kijk hier). We vertrekken dan ook vanavond om 19 uur en hopen er morgen rond een uur of 15 te zijn. Eerst reizen we met de bus van Belo Horizonte naar Curitiba, wat ongeveer 14 uur duurt. En daarna nemen we de bus van Curitiba naar Irati wat nog ongeveer 2 1/2 uur in de bus betekent.

Het is natuurlijk wel ontzettend fijn dat we dan Kelly's familie nog even kunnen zien dit jaar, en ook ons pasgeboren nichtje kunnen leren kennen! (meer informatie over ons nichtje kijk hier). Ook is het fijn gedurende de kerstdagen en het oud en nieuw bij de familie te zijn. We hopen op 2 januari weer terug te reizen en dan de derde weer thuis te zijn.

Wilt u met ons meebidden voor bescherming onderweg en voor een goede tijd bij Kelly's familie?

Fotos

Gisteren avond, toen we nog even gauw de was van de lijn gingen halen zagen we ineens dat er een fantastisch mooie, volle maan was. Kelly kon het natuurlijk niet laten en ging gelijk aan het fotograferen. Hier ziet u een paar fotos van een prachtige dinsdag avond in Belo Horizonte!

Huwelijk Marcelo en Melina

Zondag zijn we naar het huwelijk van twee van onze medewerkers hier op Luzeiro geweest, Marcelo en Melina. Beiden zijn het MK's (Mission kids) en zijn ze opgegroeid in Jeugd met een Opdracht, waar hun ouders nog steeds zendelingen zijn. Het was een erg mooie ceremonie, en ik (Kelly) had het voorrecht om, samen met Felipe, een van de andere medewerkers van Luzeiro, de oficieele fotos te maken, voor het trouwalbum. Al ben ik (nog) geen afgestudeerde fotograaf, en heb ik nog erg veel te leren, was het een erg goede en leuke ervaring. Het moeilijkste voor me was m'n emoties onder controle houden, want, als vrouw huil ik altijd bij trouwerijen, en daardoor te vergeten wat ik eigenlijk aan het doen was. We bidden het echtpaar Gods zegen toe! Hieronder kunt u enkele foto's bewonderen!

Interview Kadu

(dit interview is oorspronkelijk geschreven door Luciana Ribeiro, en door mij vertaalt en aangepast ook heb ik de introductie geschreven, maar de vragen en antwoorden heb ik in de originele staat behouden. Het oorspronkelijke interview kunt u hier terug vinden: http://lucianaalvares.blogspot.com/p/interviews.html)

Carlos Eduardo Costa dos Anjos, bijnaam Kadu, Ka van Carlos en Du van Eduardo, een normale bijnaam voor Carlos Eduardo’s in Brazilie... 20 jaar oud
Alleenstaand (als optie)... Komt hier uit Minas Gerais.

Ik ken Kadu al 11 jaar, toen hij nog maar een jongen was. Rond 1999 kwam zijn familie bij ons, als Luzeiro, in de straat wonen, en begonnen de kinderen bij ons op de groepen te komen. Zijn oudere broer en zus, 3 en 5 jaar ouder als hij kwamen als eerst, bij de jongens en meiden groepen die we hier indertijd hadden. Kort erna kwamen ze allebei tot bekering, en begonnen ze naar de kerk te gaan. Weer iets later kwamen ze bij de Kings Kids groep terecht die we indertijd ook op Luzeiro hadden. Al gauw volgden Kadu en zijn jongere zusje ook naar de Kings Kids. Ook zij leerden de Heer kennen en bleven jaren trouw op de groep komen, totdat ze eenmaal zo oud (en ver in hun leven)waren dat ze het niet meer nodig hadden. Kadu’s oudere zus studeert biologie aan de universiteit. Zijn broer is getrouwd, en is zendeling via Jeugd met een Opdracht en werkt in een stad die Pitangui heet, op het platteland van onze deelstaat, op ongeveer 120 km afstand van Belo Horizonte. Ook hun moeder is tot bekering gekomen. Ze heeft een snackbar. Kadu’s vader, die taxichaffeur is, heeft De grote stap nog niet gemaakt, maar is een zeer goede vader voor de kinderen.

Kadu is een succes, een voorbeeld.
Jong, geboren en opgebracht in achterstandswijken, hij is er trots op en houd zijn afkomst niet geheim. Hij heeft niet ÉÉN baan, hij heeft er meerdere!

Hij heeft een hekel aan het idee zich vastgehouden te voelen em houd ervan vrij te zijn om te doen waar hij werkelijk van houd.

Hij zit tot z’n laatste “dreadlock” in het sociale werk.

Onder zijn verschillende banen geeft Kadu bijvoorbeeld muziek les aan tieners in verschillende achterstandswijken in Belo Horizonte en ook voor jongens in een “tienergevangenis”... En wil je nog meer???

Hij is ook dichter, muziekschrijver en zanger. Hij begon z’n carriere in 2004 en nu plukt hij de vruchten van jaren hard werk. Een van die vruchten is zijn eerste CD.

Hij is altijd vrolijk, en is ingegaan op een uitnodiging voor een interview... Het resultaat daarvan kunt u hier, op het blog, lezen.

Luciana Ribeiro - Ik weet dat je erg veel tegelijk doet, maar wat is de focus van je werk?
KADU - Hum... De focus is eigenlijk een soort zendings werk, om het woord naar de mensen te brengen... Of het nou op het podium is, op straat, in de lessen, in de sloppenwijk, in de stad... Mijn focus is mensen te bereiken met mijn muziek.

LR – En wat is je boodschap?
KADU – Dat hangt er van af...

LR – Waarvan af?

KDU – Van de situatie... Om door de kunst het leven te brengen moet je jezelf presenteren, dus kan ik een boodschap van liefde brengen, van vrede, maar ook van woede en revolutie... Het hangt af van de situatie.

LR – En je werkt in arme wijken?

KDU – Ja.

LR – Em zie je jezelf als een invloed op de maatschappij? Wat vind je daarvan?

KDU - Natuurlijk! Ik geef les aan tientallen jongeren en mijn stem is te horen in de media (radio en tv). Het is erg goeg, want je moet snel groeien, volwassen, verantwoordelijk zijn, en dat vertrouwen bouw je met de tijd. Het is een grote verantwoordelijkheid voor iemand die zo jong is als ik ben.

LR – Haha, grappig! Maar... Wat inspireert je zo jong al om zulke grote onderwerpen op je te nemen, terwijl de meesten van jou leeftijd alleen met zichzelf en onnozele dingen bezig houden?

KDU – Ik zie hoe snel alles gebeurt en het leven voorbij vliegt... Er is geen goede tijd of leeftijd om achter je dromen aan te gaan... Dat motiveert me... Maar wat me inspireert is goede muziek! (Zo hard mogelijk)

LR – Heb je een droom die je wilt delen?

KDU – Mijn droom was mijn eerste CD... Toen ik die af had dacht ik: “is dat alles?” Nu is het mijn doel de wereld over te nemen! Hahaha!

LR – Net zoiets als “Pink and the Brain”

KDU – Nou, eigenlijk is mijn droom een rustig leven met mijn familie! “Ik wil een plattelandshuis...” Zingt de beroemde zanger Elis Regina

LR – Dus je bent een familiemens??

KDU – Ja, ik ben een echt familie mens, soms begrijpen ze mijn gekkigheden niet, maar ze hebben er wel respect voor.

LR – Maar je bent niet echt een thuismens? Of juist wel?

KDU – Overdag, als ik niet thuis bem, ben ik aan het werk, maar ‘s avonds... Ben ik ook aan het werk! Haha

LR – Je werkt erg veel! Hoe kun je dat allemaal tegelijk doen... Muziek, concerten, werk, sloppenwijken, lessen...?

KDU – Al lijkt het niet zo, ik bem erg georganizeert (In mijn werkleven dan). Ik schrijf alles op en ik maak mijn eigen weekschema’s. Maar mijn geheim is niet lui zijn... Al moet ik toegeven dat ik in al het andere lang niet zo georganizeerd bem...

LR – Em de muziek, wanneer is dat begonnen?

KDU – Ik ben altijd al een liefhebber van goede muziek geweest: Elis Regina, Caetano Veloso, Bob Marley, Cazuza, Daar heb ik, sinds ik een klein kind was, dankzij m’n ouders altijd al van gehouden. De rap muziek begon toen ik een jaar of 13 was... Ik keek toen de film over Eminem’s leven, em toen vroeg ik God me te helpen om te leren zingen. 3 maanden daarna stond ik op een podium te zingen voor 4 duizend jongeren.

LR – Em hoe zie je het succes?? Had je dat verwacht?

KDU – Ik zie het als een zegen van Boven! Maar tegelijkertijd ook dankzij veel en hard werk. Mijn moeder zei altijd dat: “God zegent hen die vroeg opstaan!” (“Deus ajuda quem cedo madruga!” dit is een zeer bekent spreekwoord in Brazilie.)

LR – Zie je jezelf als een voorbeeld?

KDU – Zeker, dankzij mijn dreadlocks! Hahaha!

LR – Hoe bedoel je dat?

KDU – Ok even serieus! Nee, niet echt als een voorbeeld, meer als iemand die anders is. Heel aanders.

LR - Maar het is toch niet alleen je uiterlijk? Wat is er zo anders in je?

KDU – Ik ben normaal! Ik doe dat waar ik van hou, en werk voor een beter leven voor mij en mijn naaste... Zo gek ben ik toch niet?

LR – Ja, volgens mij bem je flink Anders Dan de meeste jongeren, maare, ik stel de vragen hier! Wie zijn jou invloeden? Wie inspireert je?

KDU – Jezus is de grote held, voorbeeld, inspiratie.Muzikaal gezien... Ik zou zeggen: Cazuza, Bob Marley, Elis Regina, Sabotage... Ook de invloed van mijn vrienden (beste, super vrienden) .Zij inspireren me... Ik heb zo’n zes van zulke vrienden!

LR – En verder? Wat wil je nog meer in leven?

KDU – Ik droomde altijd over trouwen, iemand te vinden en voor altijd gelukkig te leven... Maar na wat tegenvallers heb ik ontdekt dat er veel meer manieren van gelukkig leven zjn. Maar ik droom nog wel over een huwelijk!

LR – Wat heb jê nog meer aan te bieden aan de maatschappij? Aan jou generatie en de volgende generaties?

KDU – Aan de generaties die al verleden tijd zijn bied ik mijn leerzucht aan... Mijn generatie vraag ik intens te leven... En ik hoop de volgende generaties hoop aan te bieden... Zo geloof ik dat de maatschappij erg kan verbeteren

LR- En het voor oordeel? Denk je dat het mensen uit de sloppenwijk tegenwerkt? En waarom?

KDU – Ik heb geleden onder het vooroordeel in de sloppenwijk omdat ik wit ben, in de stad omdat ik uit de sloppenwijk kom... Het is de fout in het kapitalisme em het gemis dat we hier in het onderwijs hebben. We moeten ons openen voor de werkelijkheid, allemaal. Ik denk dat, zolang de kansen niet eerlijk zijn, het vooroordeel ook niet zal eindigen...

LR – Om mee af te sluiten, jou einde voor de zin!

Als je burgemeester zou zijn... Zou ik naast de Almachtige staan!!
Ik zal mijn succes behalen als... Ik vleugels heb! (Wel echte vleugels, een bekende van me is verongelukt met nepvleugels...)Leven in de achterstandswijken... is moeilijk!!De fijnste plek op aarde... Mijn oma’s huis (om een paar dagen te zijn).Wat zou je nooit ruilen... Mijn vrijheid, nooit!
Favoriete muziek... Eh, ik heb alleen moment muziek, mag het het liedje van nu zijn? Sonhos (Dromen) van Caetano Veloso... Die heb ik vandaag denk ik al wel 40x beluistert!Favoriete eten... Uuuh, ik ben een alles-eter, maare mijn moeders eten is heerlijk!
Onvergetelijk moment... Mijn eerste contact met mijn publiek... Elk nieuw liedje... Dat is werkelijk magisch! En de zonsondergang op het strand...
Gewoontes van Kadu... Meer doen dan denken, mensen na-apen, druk zijn...

Meer over Kadu (in het portugees):

http://dosanjospoesia.blogspot.com/ Gedichten van Kadu
http://www.myspace.com/kdudosanjos Kadu’s muziek die kunt u natuurlijk wel luisteren ook al is het ook in het portugees.

Nicoli

Gisteren konden we eindelijk blij verrast naar de eerste foto’s van ons pasgeboren nichtje bewonderen. Dinsdag werd het schattige, mooie meisje kerngezond geboren. Op zulke momenten is het natuurlijk erg moeilijk zo ver weg te zijn van de familie, maar gelukkig komen we er binnenkort langs, Vooralsnog zullen we het met de foto’s moeten doen. Maar deze post is vooral om met jullie te delen dat we weer een nieuw familielid hebben: Nicoli. Onze felicitaties aan de ouders Adriely (Kelly’s zus) en Valter en ons neefje, Leonardo!

Ere zij God -Deel 2

Het tweede gedeelte van het "Ere zij God" (Lucas 2:14), is "Vrede op Aarde". Mocht u het eerste gedeelte nog niet gelezen hebt kunt u dat hier doen: http://tijskellybrazilie.blogspot.com/2010/12/ere-zij-god-deel-1.html

Dit liedje van Casting Crowns gaat er over, hieronder de tekst:
I heard the bells on Christmas day
Their old familiar carols play
And mild and sweet their songs repeat
Of peace on earth good will to men

And the bells are ringing
Like a choir they're singing
In my heart I hear them
Peace on earth, good will to men

And in despair I bowed my head
There is no peace on earth I said
For hate is strong and mocks the song
Of peace on earth, good will to men

But the bells are ringing
Like a choir singing
Does anybody hear them?
Peace on earth, good will to men

Then rang the bells more loud and deep
God is not dead, nor doth He sleep
The wrong shall fail, the right prevail
With peace on earth, good will to men

Then ringing singing on its way
The world revolved from night to day
A voice, a chime, a chant sublime
Of peace on earth, good will to men

And the bells they're ringing
Like a choir they're singing
And with our hearts we'll hear them
Peace on earth, good will to men

Do you hear the bells they're ringing?
The life the angels singing
Open up your heart and hear them
Peace on earth, good will to men

Peace on earth, Peace on earth Peace on earth, Good will to men

Dit deed me wel nadenken, want die engelen zongen dat nu wel zo mooi, maar er is weinig vrede op aarde. En zeker de werkelijke vrede, de "Shalom" van God lijkt ver te zoeken. Jezus kwam op aarde, leefde hier onder ons, stierf aan het kruis, stond weer op, ging weer naar de hemel, en nog steeds, 2000 jaar later, lijkt het nog ver te zoeken met die vrede.

In de wijk om ons heen zien we duidelijk hoe noodzakelijk de vrede is. Vrede is niet zo maar een mooi woord, maar het is een grote noodzaak, en wij, als christenen, hebben de taak van de Heer gekregen om te werken aan de uitbreiding van zijn Shalom, zijn vrede, hier op aarde. Voor mij was het een belangrijke ontdekking toen ik hoorde wat het woord "Shalom" eigenlijk betekent, want dat weten we vaak niet helemaal.

Ons begrip van vrede heeft vaak te maken met een witte duif, een wit vlaggetje, de Verenigde Naties met hun blauwe helmen en hun vredetroepen. Ook hier in Brazilie word gezegd dat het leger en de politie vrede hebben gebracht in de sloppenwijk in Rio de Janeiro... Maar in de Bijbel betekent het woord vrede, Shalom, veel meer.

“Shalom” betekent Volheid, compleet zijn, vrede, gezondheid, rust, veiligheid, perfectie, harmonie. Het woord komt van het woord "Shalam" dat "compleet en perfect zijn" betekent. Het woord Shalom is dus veel meer dan alleen geen oorlogen of ruzies. En dit is het Koninkrijk van God waar wij allen, als christenen, aan bouwen. Veel meer dan alleen bekering van de ziel, betekent het letterlijk om het hele mensenleven te veranderen in God.

De geboorte van Jezus, het begin als kleine Baby, laat duidelijk zien dat Jezus ons niet alleen kwam redden zodat we in de toekomst naar de hemel mogen gaan, maar dat Hij ons kwam leren leven in zijn Koninkrijk, in de volheid van Zijn Aanwezigheid, in alles wat we zijn en alles wat we doen. Dat is vrede op aarde, als we eenmaal begrijpen wat "mens zijn" inhoud, en dat Licht laten schijnen in de wereld om ons heen.

Preek van Tijs

Hallo allemaal,

Een paar weken terug waren we in Nederland en hebben we ook de kans gehad om in meerdere kerken te spreken. Ook heb ik een paar keer gepreekt, en een van die preken is opgenomen. Mocht u interesse hebben, dan kunt u hem hier downloaden:

http://www.4shared.com/audio/cvXq3hc3/De_Open_Hof_Preek_7_nov_2010_T.html

Veel luisterplezier!

10 jaar, 5 maanden en 10 dagen

Vorige week dinsdag middag werd een 10 jaar oude jongen overreden door een bus en stierf, hier in de sloppenwijk, op ongeveer 100 meter afstand van Luzeiro. De remmen stopten en de chauffeur raakte zo de controle over z’n stuur kwijt, en raakte de jongen en zijn oom. De jongen stierf, en de oom was zwaar gewond.

De jongen was bij ons bekend, hij zat vorig jaar op een van de groepen hier op Luzeiro. Hij heeft hier vele middagen doorgebracht. En hield ontzettend van buiten spelen in de speeltuin, of zwemmen in het zwembad. Maar nu vraagt u zich af, dat hadden we toch al eens eerder gelezen?

Ja inderdaad, maar deze week zijn enkele van onze medewerkers op bezoek geweest bij zijn moeder. Het gaat (als je denkt aan alles wat er gebeurd is) wel goed met haar, en het mooiste is nog wel haar geloof en vertrouwen in God, zelfs in zo’n moeilijke situatie. Het is een erg sterke vrouw.

Ze prijst God voor het leven van haar zoontje, en de dierbare 10 jaar, 5 maanden en 10 dagen die hij, hier op aarde, geleeft heeft. Dat waren haar woorden, 6 dagen na het ongeluk. Haar geloof in de Heer en haar dankbaar hart zelfs te midden van zulke pijn... Het doet ons allemaal wel wat...

Bid alstublieft mee voor zijn familie. Z’n moeder, vader, 2 zusjes (16 en 4 jaar oud) en broertje van 2. Want het is natuurlijk lang niet gemakkelijk. Gelukkig heeft een van de kerken hier uit de buurt ze onder de hoede genomen, en die zijn een werkelijke zegen voor ze.

Ook onze medewerkers konden met haar praten, bidden en bemoedigen. Ook hadden ze een foto van hem meegebracht, die genomen was toen hij bij ons op de groep zat. Zodra de moeder de foto zag begon ze te huilen. Omdat de meeste mensen hier in de wijk geen fotocamera hebben, hebben ze ook nauwelijks tot zelfs geen fotos van zichzelf of hun gezin. De meest recente foto die ze van haar zoon had was dus al een jaar of 5 oud. Gelukkig hebben we nog veel meer fotos van de jongen en die hopen we haar ook te kunnen geven, en zo de familie bijstaan in deze moeilijke situatie.

Deze situatie heeft ons er ook weer aan herrinert hoe dierbaar het leven is, en ook hoe dankbaar we mogen zijn voor elk moment dat we hier doorbrengen. Vaak is dit voor ons, die zoveel hebben, die een goed leven hebben, zo ontzettend moeilijk. We zijn nooit tevreden, het is nooit genoeg, nooit zijn we dankbaar... Laten we samen leren van deze vrouw, die als Job heeft leren zeggen: “De Heer heeft gegeven, de Heer heeft genomen, de naam van de Heer zij geprezen.” (Job 1:21).