Nou, weer in Brazilie. Na een hele tijd, home sweet home! En eindelijk ook weer zover "thuis" dat ik er ook weer over kan schrijven. Het is grappig dat, al is het pas twee weken geleden, het al eeuwen geleden lijkt dat we in Nederland waren. Op de een of andere manier weet je hoofd het toch goed uit elkaar te houden. Dat had ik in Nederland ook. Als je eenmaal daar bent lijkt de "andere realiteit"bijna een droom. Alsof het letterlijk en niet alleen figuurlijk andere werelden zijn. Ook is het afscheid nemen het ergste wat het zendingsleven met zich meebrengt. Iemand zei ooit dat afscheid nemen in plaats van makkelijker juist telkens moeilijker wordt. Daar begin ik het steeds meer mee eens te worden... Nee, het is niet makkelijk om op 13.000 km afstand te wonen.
Maar tegelijkertijd is het hier ook gelijk weer genieten. Als je hier eenmaal weer bent lijkt de nederlandse realiteit bijna een droom, de andere wereld, en ben je helemaal hier. En dat is ook weer genieten, iedereen weer te zien, onze verantwoordelijkheden weer op ons te nemen, de kinderen weer om je heen hebben, en ze je naam al op afstand horen gillen... De kerkjes en kroegjes en hun eeuwig strijd om te zien wie het geluid het hardst kan krijgen. De straatjes die we zo goed kennen, de steegjes, de mensen, ja we zijn er weer, en ja, het is meer dan de moeite waart. Het is het mooiste, beste en fijnste werk wat we ons, voor onszelf, in kunnen denken! En onze droom, ingegeven door Hem, blijft: "Onze Vader, die in de hemelen zijt, uwer naam worde geheiligt, uw Koninkrijk kome, en uw Wil geschiedde op aarde zo ook in de hemel." Mateus 6:9-10.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten